1.Suppose I were to begin by saying that I had fallen in love with a color. Suppose I were to speak this as though it were a confession; suppose I shredded my napkin as we spoke. It began slowly. An appreciation, an affinity. Then, one day, it became more serious. Then (looking into an empty teacup, its bottom stained with thin brown excrement coiled into the shape of a sea horse) it became somehow personal.
2.And so I fell in love with a color — in this case, the color blue —as if falling under a spell, a spell I fought to stay under and get out from under, in turns.
A. De titel van de tentoonstelling ‘change fair’, ‘veranderlijk mooi’ in het Nederlands, is geleend van een barometer. Storm, regen en andere aanduidingen weggelaten.
B. Zonnebank, twee rechtopstaande planken, bedrukt met behulp van de zon, een blauwdruk of cyanotype.
3. Een koekje, een kassei, een zinswending, het tikken van een lepel tegen een bord. Het kleinste roept een fantoombeeld op. Uit de toevallige legering van aroma en herinneringsflard, springt iets dat het moment zelf uit het heden trekt.
C. Sungraphite, een blauwdruk behandeld met grafiet en vernis. Door laag op laag met potlood, vernis, geteken en gekras steeds verder te werken, verandert niet alleen de afbeelding, maar ook de materialiteit van het werk. Grafiet schittert en reflecteert, (zonne)schijn.
D. Grenslijn, tape, grafiet, geteken en gekras. Grafiet als grondstof. Grafiet als allotroop van koolstof.
E. Bergruggen (Piemonte), twee diastroken schrank over elkaar geschoven.
4. Het is aan het zonlicht dat ons niet bereikt dat we de hemel als blauw waarnemen.
F. Blanca is opgenomen met een grootformaatcamera, waarbij ik mijn lichaam inzette als statief. Ik richtte me rechtstreeks tot de zon en belichtte met een belichtingstijd van 8 minuten en 19 seconden – de tijd die het zonlicht nodig heeft om ons te bereiken – en probeerde de zon midden in het vizier te houden.
5. Het gaat om de tijd die je neemt om bij een detail te blijven hangen als een kolibrie aan een bloemkelk. Om te vertoeven bij een mier, een vallend blad, het licht- of schaduwspel op de muur, bij een enkele zin uit een gedicht, waarin je plots lijkt te kunnen onderduiken. ‘We breken een zin of twee af en laten die in de diepten van de geest openbloeien.’
6. 105. There are no instruments for measuring color; there are no “color thermometers.” How could there be, as “color knowledge” always remain contingent upon an individual perceiver? This didn’t stop a certain Horace Bénédict de Saussure, however, from inventing, in 1789, a device he called the cyanometer,” with he hoped to measure the blue of the sky.
7. 106. When I first heard of the cyanometer, I imagined a complicated machine with dials, cranks, and knobs. But what de Saussare actually “invented” was a cardboard chart with 53 cut-out squares sitting alongside 53 numbered swatches, or “nuances,” as he called them, of blue: you simply hold the sheet up to the sky and match its color, to the best of your ability, to a swatch. As in Humboldt’s Travels (Ross, 1952): “We beheld with admiration the azure colour of the sky. It’s intensity at the zenith appeared to correspond to 41° of the cyanometer.” This latter sentence brings me great pleasure, but really it takes is no further—either into knowledge, or into beauty.
G. In de reeks bleu, blue, blauw, blau, mėlyna, richt ik mijn camera tot de (blauwe) hemel en neem ik op met (veelvouden van) 8 minuten en 19 seconden als belichtingstijd. De titel verwijst, behalve naar de hemel, naar de landen die ik doorkruis en hun talen. Verschillende belichtingen in één beeld. Wiskunde. Kleurenwiskunde. Bij belichtinstijden als deze doen er zich kleurverschuivingen voor. Kan een kleur tijd zijn?
8. Hier parafraseer ik het begin van This is water, de toespraak die de Amerikaanse schrijver David Foster Wallace in 2005 voor de afstudeerklas van Kenyon College gaf. ‘Twee jonge vissen zijn aan het zwemmen en ze komen een oudere vis tegen die de andere kant op zwemt, hen toeknikt en zegt: “Goedemorgen jongens. Hoe is het water?” En de twee jonge vissen zwemmen nog wat verder, en uiteindelijk kijkt de ene naar de andere en zegt “Wat in hemelsnaam is water?”
* nummer 1,2,6 en 7 zijn citaten uit Bluets van Maggie Nelson
* nummer 3,5 en 8 zijn citaten uit De alchemie van de tijd van Greet Van Thienen.
Change Fair is the final exhibition in a series of dialogues by artists that question the relationship between artist and device. Where and when exactly does a work come into being—in the hands of the artist, within the capabilities of a tool, in the viewer’s eyes, or simply in an interplay between these. This exhibition is part of Liesbet Grupping’s artistic research, supported by the Flemish Government.