Gedefinieerd als een van de zes eenvoudige machines, kan de wig worden gezien als een bouwsteen waaruit alle complexe machines zijn samengesteld. De wig kan afdichten, nivelleren of splitsen. Het kan een object optillen, snijden of op zijn plaats houden. Niet alleen vertegenwoordigt de wig de meest elementaire aspecten van alle menselijke technologieën, het belichaamt ook de verbinding tussen het natuurlijke en het culturele. Een essentiële vorm die spontaan in de natuur voorkomt—als rotsen, ijs, wortels of zandkorrels die het landschap eroderen—is door de menselijke blik in de loop van de tijd geabstraheerd. Het wordt benut, gestroomlijnd, geïndustrialiseerd. Maar zelfs in de meest precieze omgevingen kan de wig symbool staan voor de oeroude, intuïtieve kant van technologie: deuren openhouden die anders automatisch zouden sluiten, een gestandaardiseerde tafel rechtzetten op kinderkopjes, een vrachtwagen tegenhouden op een onvoorspelbare heuvel—de eenvoudige machine die net zo goed een steen zou kunnen zijn.

Lodewijk Heylen benadert het thema van The Wedge als een studie naar industriële processen en materialen. Hij richt zich voornamelijk op de mogelijkheden van de waterstraalsnijmachine, die met een uiterst precieze, hoge druk stroom van water en zand elk materiaal snel erodeert dat het tegenkomt. Heylen visualiseert de conceptuele overeenkomsten tussen complexe fabricage technologieën en natuurlijke processen. De machine wordt een versnelde simulatie van een geologische gebeurtenis.

Liesbet Grupping grijpt The Wedge aan als een gelegenheid om een terugkerend thema in haar werk te onderzoeken: het landschap. Haar werkproces schommelt tussen apparaat en interventie, analyse en synthese, actie en overgave. Zij beschouwt The Wedge als de ervaring van het landschap, en fotografie als de technologische extensie van die ervaring. De inertie van een berg verbergt de krachten die hem vormen, de wiggen die over millennia wrikken en scheuren, de natuurlijke erosie. Door de tijdelijkheid van onze omgeving in relatie tot onze eigen, beperkte waarnemingsmogelijkheden vast te leggen en af te bakenen, wordt The Wedge niet alleen een fysiek object met fysieke eigenschappen, maar ook een mentale scheiding tussen dat wat menselijke tijd is en dat wat natuurlijk is.

Met The Wedge zoeken Heylen en Grupping naar de oorsprong van, en de drijvende kracht achter de technologie van gereedschappen, instrumenten en apparaten. Ze stellen vragen over de grenzen van de kunstenaar, en bij uitbreiding van de mensheid, bij het omgaan met technologie: wanneer begint het apparaat het gedrag van de gebruiker te bepalen, en in hoeverre hebben wij controle over de processen die apparaten volgen? Met andere woorden: wanneer begint de machine en eindigt de mens? Het is in die overgang, in de ambiguïteit tussen natuurlijk en artificieel, dat ze hun artistieke speelveld vinden.

Met dank aan Verlinden Metaalbewerking, Laeremans Geert nv, Das Natuursteen, Jos Heylen nv, en de steun van de Vlaamse Overheid.

[ENG]

Defined as one of six simple machines, the wedge can be seen as a building block of which all complex machines are composed. It can plug, level or splice. It can lift, cut or hold an object in place. Not only does the wedge represent the most elementary aspects of all human technologies, it also embodies the connection between the natural and the cultural. An essential shape that occurs spontaneously in nature— as rocks, ice, roots or grains of sand as they erode the landscape — has been abstracted by the human gaze over time. It is put to use, streamlined, industrialized. But even in the most precise of environments, the wedge can symbolize the primordial, intuitive side of technology, holding open the doors that would otherwise automatically close, setting a standardized table straight on the cobblestones, preventing a truck from rolling down an unpredictable hill: the simple machine that might as well be a rock. 

Lodewijk Heylen approaches the theme of The Wedge as a study in industrial processes and materials. Mainly focussing on the capacities of the waterjet cutting machine, which uses an extremely precise high-pressure water and sand stream to quickly erode its way through any material it encounters, Heylen visualizes the conceptual similarities between complex manufacturing technologies and natural processes. The machine becomes an accelerated simulation of a geological occurrence.  

Liesbet Grupping seizes The Wedge as an opportunity to examine a recurring theme in her work: the landscape. Her work process oscillates between apparatus and intervention, analysis and synthesis, action and acquiescence. She frames The Wedge as the experience of the landscape, and photography as the technological extension of that experience. The inertia of a mountain hides the forces that shape it, the wedges that pry and wring over the millennia, the natural erosion. By capturing and delineating the temporality of our surroundings in relation to our own, limited means of observation, The Wedge becomes not only a physical object carrying physical dispositions, but a mental separation between that which is human time, and that which is natural.  

With ‘The Wedge’ Heylen and Grupping search for the origins of and the driving force behind the technology of tools, instruments and devices. They question the limits of the artist, and by extension all of humanity when facing technology: when does the device begin to determine the user’s behavior, and to what extent do we have control over the processes that devices follow. In other words, when does the machine begin and the human end. It is in that transition, in the ambiguity between natural and artificial, that they find their artistic playing field. 

Thanks to Verlinden Metaalbewerking, Laeremans Geert nv, Das Natuursteen, Jos Heylen nv, and supported by the Flemish Government.